Agnieszka

Joga?
Zdecydowanie nie moja bajka!
Do niedawna nieodparcie kojarzyła mi się z tym odcinkiem Wojny domowej, w którym Bohdan Łazuka, jako nie stroniący od alkoholu Mistrz, za słoną opłatą aplikuje Anuli i jej ciotce porcję ćwiczeń.
Siermiężny obrazek dwóch nabijanych w butelkę naiwniaczek, robiących świecę na dywanie pośrodku ciasnego pokoju – zdominował moją wizję jogi na całe lata.
Potem jeszcze pojawiła się Julia Roberts z „Jedz, módl się i kochaj”. No, ale Julia z jej 3-metrowymi, elastycznymi jak guma nogami, oddaliła mnie od pomysłu  ćwiczenia jogi jeszcze bardziej niż Łazuka.

Otwieram oczy. Czuję, jak cały kręgosłup, kręg po kręgu, wbija się w materac. Leży ciężko, jakby się napracował przez całą noc, a nie odpoczywał po całym dniu.
Poruszam palcami u rąk, po kolei, nie słyszę żadnego dźwięku i to jest aż dziwne, bo mam uczucie jakby każdy paliczek odchylał się z lekkim skrzypieniem i lekkim bólem.

Leżąc pod swoją pierwszą w życiu kroplówką z chemią, czytałam „Intymnie” – autobiografię Demi Moore.
Wiecie, że ta najseksowniejsza kobieta świata, grając w takich filmach jak Striptease (w którym wywalczyła najwyższą gażę dla kobiety w Hollywood),  Niemoralna propozycja czy Duch, nieustanie zmagała się z kompleksami, zaburzeniami odżywiania i brakiem akceptacji swojego wyglądu?!

Stoisz przed lustrem i marudzisz: „nie układają się, przetłuszczają się, wypadają, siwieją..” nieustannie jakieś anse.
A potem słyszysz: „chemia” i nagle te przetłuszczające, przerzedzone, rozczochrane, siwiejące stają się najcenniejsze! Dla niektórych kobiet są ponoć tak cenne, że rozważają rezygnację z chemioterapii.

Kiedy zmagasz się z  chorobą onkologiczną – albo jakąkolwiek inną przewlekłą – prawdopodobnie zmagasz się jednocześnie z tysiącem drobnych, codziennych upierdliwości, o istnieniu których większość zdrowych, nawet twoich bliskich – nie ma pojęcia.
Bądź uważa, że nie ma o czym mówić.
Głównie dlatego, że sami pacjenci o tym nie mówią.

Wieczorem masowałam bliznę pooperacyjną, wsmarowując w nią krem perłowy. Nie wiem czy działa równie magicznie jak napisali na etykiecie, ale pięknie pachnie, a ja nauczyłam się doceniać takie drobne przyjemności. Masuję wzdłuż blizny czyli prawie przez całą długość brzucha, potem w poprzek tam gdzie stara blizna po cesarce.

Terapia Simontona pozwoliła mi usidlić swoje lęki, i nauczyć się sterować przekonaniami, które z tych lęków wypływały i tworzyły w mojej głowie nową, równoległa, przerażającą rzeczywistość. Po raz kolejny w trakcie swojego zdrowienia przejęłam stery.

„Dla większości osób zdrowie to brak choroby. Ale tak naprawdę jest ono czymś więcej. /…/
Wiemy na pewno, że nasze zdrowie to stan aktywny i że chroni je wiele niezwykłych mechanizmów obronnych w organizmie. /…/
Jest pięć mechanizmów obronnych, które stanowią główne filary twojego zdrowia. Dieta ma wpływ na każdy z nich./…/”

„Niech pożywienie będzie lekarstwem, a lekarstwo – pożywieniem”
Hipokrates
Nie ma absolutnie nic odkrywczego w stwierdzeniu, że w chorobie należy dbać o „zdrowe odżywianie”. Słyszałaś to milion razy. Nikt o zdrowych zmysłach nie podważa zasadności tej uniwersalnej rady.
Problem leży w jej uniwersalności.
Co w praktyce oznacza „zdrowe odżywianie”?