Poczytane

Od zawsze interesowała mnie biologia i świat Natury. Jako dziecko pragnęłam zostać weterynarzem. Jako nastolatka myślałam o karierze lekarza. Wybrałam klasę o profilu biol-chem, a moją ulubioną lekturą było „Stulecie chirurgów”. Niestety, aby dostać się na medycynę nie wystarczyła biegła znajomość biologii i chemii. A z fizyką nigdy nie było mi po drodze… Wybrałam więc psychologię i rolę „lekarza duszy”, a niezrealizowane marzenia kompensowałam zostając fanką „Ostrego dyżuru”, który właśnie wchodził na salony.

O doktorze Davidzie Servan-Schreiberze pisałam już wcześniej, zachwyciwszy się jego „Antyrakiem”, książką, którą uznałam za swoją antyrakową biblię   https://tiny.pl/9m4gn.
W „Antyraku” Servan podzielił się doświadczeniem swojej choroby nowotworowej oraz pracą, którą wykonał nad procesem zdrowienia wykorzystując, między innymi, alternatywne  metody leczenia. Zawsze jednak wspierały się one na badaniach naukowych, na który opiera się także merytoryczna treść „Antyraka”.

Gdy zaczynałam przeszukiwać literaturę poświęconą tematowi leczenia raka, marzyłam o książce, która odpowie na wszystkie moje pytania i całościowo ogarnie temat. Holistycznie przedstawiającej potrzeby organizmu zmagającego się z chorobą nowotworową, wyjaśniającej w jaki sposób sprzyjamy namnażaniu komórek rakowych, a w jaki sposób możemy je powstrzymać. Nie w kategoriach cudu i magicznego uzdrowienia, ale w kontekście praw przyrody i biochemii naszego organizmu, udokumentowanych naukowymi badaniami.

„Jedz, by pokonać chorobę” była pierwszą książką, którą kupiłam, kiedy mierzyłam się z  diagnozą. Jeszcze nie było wiadomo, że to nowotwór złośliwy, ale już było wiadomo, że sprawa wygląda poważnie.
Nienawidzę poczucia bezradności i odnajduję spokój w działaniu, a ta książka dawała nadzieję na podjęcie efektywnego działania.
Nie zawiodłam się.

Autor, dr David Servan-Schreiber, dedykuje swoją książkę lekarzom, z nadzieją, że zechcą włączyć opisane przez niego zalecenia do swojej praktyki.
Książka ukazała się na rynku wydawniczym 12 lat temu, okazała się światowym bestselerem, który rozszedł się w blisko półtoramilionowym nakładzie. Niestety, nie odniosłam wrażenia, żeby którykolwiek z lekarzy, z którym miałam kontakt podczas swojego leczenia – miał ją kiedykolwiek w ręku.

Sylwia Pogorzelska, to obecnie kobieta-instytucja. Prezeska Stowarzyszenia, autorka popularnej książki, mówczyni motywacyjna, osoba bardzo aktywna medialnie. Na swoich portalach społecznościowych zamieszcza webinary na tematy onkologiczne i wywiady z osobami, które zajmują się leczeniem wspomagającym lub diagnostyką raka. Osoby – czyli niekoniecznie lekarze.
Czytam uważnie to, co pisze i słucham, co mówi. Jest bardzo ostrożna w promowaniu czegokolwiek, a już zwłaszcza metod niekonwencjonalnych. Jest osobą niesłychanie ekspresyjną i ekstrawertywną, więc przypuszczam, że nie jest jej łatwo z tą ostrożnością – tym bardziej ją doceniam.

„Oswoić raka” ukazała się właśnie w chwili, gdy odbierałam swoją kartę DiLO,  wyszarpaną od lekarza POZ, jak glejt na życie.

Żałuję, że nie wiedziałam wówczas o istnieniu tej książki, bo pewnie bardzo by mi pomogła odnaleźć się w świecie onkoprzygód. Miałam jednak wówczas założenie, żeby nie grzebać za głęboko w internecie, aby nie nadziać się na dołujące historie pacjentów. Przestraszona (jak pewnie każdy na początku tej drogi) miałam w głowie głównie historie bez happy endów, z amerykańskich wyciskaczy łez typu „Love story” czy „Czułe słówka” (nawiasem mówiąc: jeden z moich ulubionych filmów). Owszem tak, rak zawsze oznaczał wyrok. Sęk w tym, że te filmy mają po kilkadziesiąt lat, a medycyna przeskoczyła o lata świetlne i jest w zupełnie innym punkcie.